O topónimo Acea de Ama fai referencia aos muíños (acea) e posiblemente ao antigo nome (Má) co que se coñecería este punto da ría.

Os muíños de Acea de Ama, o conxunto de muíños de marea máis antigo de Galicia, son testemuñas do esplendor económico que coñeceu este territorio durante a Idade Media, cando o Burgo de Faro chegou a ter maior entidade e poder que a propia cidade da Coruña.

Os enxeños, aproveitaban a auga que coa subida da marea quedaba atrapada nunha presa e, canalizada, movía o mecanismo do muíño: rodicios, eixo e moa.
 As horas e capacidade de traballo do muíño estaba condicionada polas posibilidades de provisión da presa, pero a diferenza dos muíños de vento e dos fluviais, a periodicidade das mareas garantía a súa actividade todos os días do ano.

En Culleredo tamén existían outros muíños de menor capacidade, como os que podemos visitar no Rego dás Xesteiras, propiedade de familias ou pequenas comunidades de labradores.

A instalación de muíños de gran da entidade dos de Acea de Ama, era unha das maneiras coas que a nobreza feudal e eclesiástica controlaba aos campesiños que debían pagar elevadas taxas polo seu uso.
 Estes foron construídos polo mosteiro de Sobrado no século XII e funcionaron durante máis de 800 anos. Da súa importancia dá idea documentación como a que reflicte un incremento da súa actividade despois do descubrimento de América, en 1492, debido á necesidade de abastecemento dos navíos que partían cara ás Indias.

No século XIX sofren unha profunda transformación. A forza motriz da auga foi substituída pola do vapor, capaz de mover tres muíños, e ao edificio orixinal incorporouselle unha gran cheminea.
Entrado o século XX, Andrés Pan Camino, propietario dos muíños e antigo alcalde de Culleredo, tenta poñer en funcionamento, aínda que con escaso éxito empresarial, unha fábrica de fariña nas proximidades, construíndo unhas instalacións que se recuperaron no actual edificio municipal de Servizos Múltiples.

De propiedade municipal, os muíños de marea de Acea de Ama, son na actualidade un museo que nos axuda a entender o funcionamento destes enxeños.
Xunto coa sala de exposicións dedicada ao escultor local “Xosé Rey Lago” constitúen un dos espazos de interese cultural e etnográfico máis importantes da comarca.